داروهای درمان کننده لخته خون

لخته های خونی اغلب نقش بسیار مهمی در بیماری های قلبی عروقی ایفا می کنند. در یک فرد سالم، سلول های خونی تخصص یافته ای به نام پلاکت ها وجود دارند. پلاکت ها در پاسخ به آسیب، به عنوان راهی برای جلوگیری از اتلاف خون، باعث ایجاد لخته خون می شوند. یک لخته خون که به شکل غیرطبیعی در سرخرگ کرونری قلب ایجاد می شود، ممکن است باعث حمله قلبی (انفارکتوس قلبی) و سکته مغزی شود.

به گزارش نبض ما، به نقل از بیمارستان قلب و عروق شهید رجایی، در فرد مبتلا به بیماری سرخرگ کرونری، پلاکی که در سرخرگ های کرونری ایجاد می شود، ممکن است توسط عواملی مانند فشارخون بالا، قندخون بالا یا مواد موجود در دود دخانیات ثبات خود را از دست بدهد. نوعی پلاک معروف به پلاک نرم ممکن است پاره شود و باعث پاسخ پلاکت ها در این قسمت شده و به تشکیل لخته خون منجر شود. تشکیل یک لخته خون در سرخرگی که از قبل دچار تنگی شده است، ممکن است جریان خون را بطورکامل مسدود نموده و منجر به حمله قلبی شود.

داروهای تجزیه کننده لخته

داروهای تجزیه کننده لخته، لخته خون را در سرخرگ ها حل می کنند و جریان خون به سمت عضلات قلب را حفظ می نمایند. مصرف این داروها میزان ناتوانی و مرگ و میر ناشی از حملات قلبی و سکته های مغزی را کم می نماید. این داروها (مثل استرپتوکیناز، اروکیناز، و فعال کننده پلاسمینوژن بافتی یا tPA) به محض تشخیص حمله قلبی یا سکته مغزی از روی علایم بیمار و یا تغییرات نوار قلب، تجویز می شوند.

اگر بیمار بلافاصله به بیمارستان انتقال داده شده و در عرض ۴ تا ۶ ساعت بعد از شروع علایم بالینی، این داروهای تجزیه کننده لخته خون تجویز شوند در این صورت کمترین میزان آسیب به عملکرد قلب بیمار واردخواهد آمد. اگر مدت زمان زیادی بگذرد و سپس داروی تجزیه کننده لخته به بیمار تجویز شود، آسیب بافت قلبی پیش از تجویز دارو رخ داده و احیای جریان خون هم نمی تواند بافت قلبی را نجات دهد.

پرسنل بخش اورژانس داروهای تجزیه کننده لخته را به صورت داخل وریدی تجویز می کنند. جدی ترین مشکل مصرف این داروها این است که نمی توانند بین یک لخته خون طبیعی و غیرطبیعی تمایز قایل شوند. اگر به بیماری هایی مبتلا هستید که، ممکن است منجر به خونریزی شوند مانند زخم معده، و یا اخیرا دچار یک آسیب یا یک خونریزی اخیر مغزی شده اید و یا اخیرا یک عمل جراحی انجام داده اید، نباید از این داروها استفاده کنید.