کنترل بزرگ شدن پروستات با تامسولوسین

بزرگی پروستات ، خود را با کاهش قطر جریان ادرار، قطره قطره آمدن ادرار، قطع و وصل شدن ادرار ، تکرر و سوزش ادرار و اختلال در تخلیه ادرار و باقی ماندن ادرار در داخل مثانه ، نشان می دهد. با تامسولوسین داروی موثر این بیماری بیشتر آشنا شوید.

بزرگی پروستات بیماری مربوط به سن است. با گذر زمان تغییرات سنی در بدن ایجاد می شود و به عنوان مثال: پوکی استخوان ها، سفید شدن موها و چین و چروک پوست و … . پروستات در آقایان مسن نیز شروع به بزرگ شدن و باعث بستن خروجی مثانه می گردد.

۳۰% مردان بین ۴۰-۵۰ سال و ۵۰ درصد مردان بین ۵۰-۶۰ سال و ۷۰درصد مردان بین ۶۰-۷۰ سال مبتلا به بزرگی پروستات می شوند. برخلاف تصور عمومی که فکر می کنند انجام فعالیت های جنسی باعث بزرگی پروستات و بیماری آن می شود، این تفکر کاملاً غلط است و بر اساس تحقیقات ثابت شده انجام فعالیت های جنسی و مقاربت مداوم و منظم باعث شادابی غده پروستات می شود و برعکس عدم مقاربت و یا فاصله زیاد بین رابطه جنسی باعث تورم پروستات می گردد.

انواع بیماری های پروستات

درمان پروستات

درمان بزرگی پروستات بسته به شدت علائم است. نوع خفیف و متوسط اغلب درمان دارویی و در نوع شدید درمان جراحی به عنوان خط اول درمانی پیشنهاد می شود.

هنوز دارویی در دنیا که پروستات را کوچک نماید کشف نشده است و لذا نقش داروها به صورت تسکینی می باشد. داروهایی که امروزه برای درمان بزرگی پروستات استفاده می شوند عبارتند از:

شل کننده های عضلات صاف (مثل امنیک، تامسولوسین ، پرازوسین، ترازوسین) این داروها باعث مهار کردن گیرنده های آلفا که در پروستات و کپسول آن قرار دارد باعث شل شدن گردن مثانه و لذا باز شدن خروجی مثانه و باعث احساس راحتی در تخلیه ادرار می شوند.

تامسولوسین  (امنیک)

تاموسین برای کاهش علائم هایپرتروفی خوش خیم پروستات مورد استفاده قرار می گیرد. تاموسین، دارویی حاوی ماده ی فعالی به نام تاموسولوسین است و از خانواده ی مواد دارویی مسدود کننده ی آلفا ۱ می باشد.

سه نوع گیرنده ی آلفا ۱A وجود دارد و پروستات بیشترین گیرنده ی آلفا۱ (تقریبا ۷۰%) می باشد. این دارو اثر آنتاگونیستی بر گیرنده های آلفا ۱A و آلفا ۱D دارد که موجب آرام شدن عضلات نرم در پروستات و مجاری ادرار می شود که این منجر به کاهش احساس نیاز برای ادرار می باشد.

به علت این اثرات، تاموسین برای کاهش علائم هایپرتروفی خوش خیم پروستات مورد استفاده قرار می گیرد. این دارو پس از مصرف خوراکی، به سرعت جذب می شود و اگر با معده ی خالی مصرف شود پس از ۴-۵ ساعت و اگر به همراه غذا مصرف شود پس از ۶-۷ ساعت به ماکزیمم غلظت خود در خون می رسد.

بخش قابل توجهی از این دارو (۹۴-۹۹ درصد) به پروتئین های پلاسما متصل است. تقریبا ۷۰-۹۰ درصد از طریق آنزیم های سیتوکروم کبدی متابولیزه می شود در صورتی که تنها ۵-۱۰ درصد از طریق کلیه ها دفع می شود.

تداخلات دارویی تامسولوسین

تاموسین نباید همزمان با داروهای زیر مصرف شود:

• دیگر مسدود کننده های آلفا مانند آلفوزوسین (XATRAL SR)
• دوکسازوسین و ترازوسین
• آنتی بیوتیک های ماکرولید مانند کلاریترومایسین، آزیترومایسین، اریترومایسین و تلی ترومایسین.
• داروهای ضد قارچی مانند کتوکونازول، پوساکونازول، ایتراکونازول و وُری کونازول

اگرچه مطالعات بالینی برای تایید جدی تداخل بین این داروها وجود ندارد، اما احتمالا به دلیل یک مکانیسم عمل یکسان، اثر متقابل ایجاد می شود. داروهای مورد استفاده برای درمان HIV. این داروها به طور قابل توجهی سطح پلاسما تاموسین را افزایش می دهد که در این صورت عوارض جانبی آن نیز افزایش پیدا می کنند.

تاموسین نباید در بیمارانی که مشکلات زیر را دارند استفاده شود:

• اختلال کبدی شدید
• حساسیت شناخته شده به تاموسولینافت
• فشار خون

همچنین این دارو در بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی و اختلالات چشم باید با احتیاط مصرف شود.

در مطالعاتی که انجام شد، این دارو را با داروهای ضد فشارخون مورد بررسی قرار دادند. تاموسین اثر داروهای ضد فشار خون را تحت تاثیر قرار نداد. و زمانیکه این دارو با داروهای ضد فشار خون مصرف شود نیازی به اصلاح دوز نیست.

با این حال اکثر پزشکان توصیه می کنند در صورت مصرف همزمان تاموسین با داروهای ضد فشار خون، میزان فشار خون در طی ۱ ماه اول درمان تحت نظر باشد.

مطالعات نشان داده است که علائم هایپوتانسیون ارتواستاتیک (سرگیجه و از دست دادن هوشیاری در هنگام بلند شدن ناگهانی) در بیمارانی که این دارو را مصرف می کنند نسبت به بیمارانی که تحت پلاسبو یا دارونما درمانی قرار گرفته اند رایج تر است.

به همین دلیل بیمارانی که سابقه ی سنکوپ دارند باید با احتیاط از این دارو استفاده کنند. اثر مضر دیگری که پریاپیسم نامیده می شود و به صورت نعوظ طولانی مدت و دردناکی که ارتباطی به میل و فعالیت جنسی ندارد می باشد، در کمتر از ۰.۰۵ درصد در بیماران گزارش شده است.

پریاپیسم میتواند منجر به ناتوانی دائمی شود، به همین دلیل است که به بیماران توصیه می شود که در صورت مشاهده ی علائم پریاپیسم در اسرع وقت با پزشک خود تماس بگیرند.

از آنجایی که تاموسین یک واکنش شیمیایی خاص مشابه با سولفونامید ها دارد، در بیماران که به سولفونامید ها حساسیت دارند ممکن واکنشی آلرژیک به تاموسین ایجاد کند.

از این رو استفاده از این دارو در این افراد توصیه نمی شود. با توجه به احتمال وقوع فشار خون بالا و سرگیجه، به بیماران توصیه می شود که در هنگام مصرف این دارو از رانندگی خودداری کنند. تاموسین نباید در بیماران زیر ۱۸ سال و افرادی که اطلاعات کافی در مورد عوارض آن ندارند استفاده شود.

منبع: گردآوری