وقتی به امام‌حسین (ع) سلام می‌کنیم،یعنی؟
وقتی به امام‌حسین (ع) «سلام» می‌کنیم، یعنی به حقیقت «صبر و استقامت» درود می‌فرستیم؛ یعنی باور می‌کنیم که باید در برابر سختی‌ها و آزمایش‌ها مقاوم باشیم، ناله نکنیم و خود را در محضر خدا بدانیم.
نبض ما– یعنی حتی اگر پیش‌رویمان فرزندمان را کشتند و طفل شیرخوارمان را قربانی کردند، صبورانه به آسمان نگاه کنیم و بگوییم: خدایا! چون تو می‌بینی، تحمل این صحنه‌های دشوار بر من سخت نیست.
وقتی به امام‌حسین (ع) سلام می‌کنیم، یعنی همه «اخلاق» را به سمت خود می‌کشانیم و آن را به رسمیت می‌شناسیم؛ یعنی حتی بر دشمن خود هم منصف و رئوف می‌شویم و حتی اگر آب را در سخت‌ترین لحظه‌های حیات بر رویمان ببندند، باز از خیرخواهی برای آنها کوتاه نمی‌آییم و برای هدایت و دستگیری‌شان می‌کوشیم. وقتی به امام‌حسین (ع) سلام می‌کنیم یعنی خط «مقاومت و پایداری» را تعقیب می‌کنیم، یعنی هیچ وقت حاضر نمی‌شویم بر سر آرمان‌های خود معامله کنیم؛ حتی اگر به قیمت جان و مال و آبرویمان تمام شود.یعنی در سخت‌ترین لحظات، متوجه این معنی می‌شویم که مرگ با عزت در راه آرمان‌ها، شایسته‌تر از زندگی با ذلت بدون آرمان‌هاست.
وقتی به امام‌حسین (ع) سلام می‌کنیم، یعنی روح «حماسه» را در وجود خود زنده می‌کنیم؛ یعنی برای رسیدن به اهداف آسمانی خود، شجاعت به خرج داده، حمیت جوانمردانه به‌کار بسته و مجاهدانه وارد میدان نبرد می‌شویم و با دشمن کافر و منافق به ستیز برمی‌خیزیم.
وقتی به امام‌حسین (ع) سلام می‌کنیم، یعنی «عقل» را به رسمیت می‌شناسیم، برای رسیدن به هدف محاسبه می‌کنیم، عوامانه به پیشواز حادثه‌ها نمی‌رویم، روش‌های مجرب را به‌کار می‌گیریم و تا جایی که می‌شود اهداف را دسترس‌پذیرتر می‌کنیم. اما در هنگامه عقل‌ورزی، لحظه‌ای و ذره‌ای توکل به خدا و استعانت از ذات بلند او را فراموش نمی‌کنیم. با تمام عقلانیت به تکلیف خود عمل می‌کنیم اما نتیجه آن را از خدا می‌خواهیم چون نظام علت و معلول دست خداست نه بندگان خدا.
و اینها حکایت «زیارت عاشورا» است که گفته‌اند تا می‌توانید بخوانید و بر امام حسین (ع) و یارانش سلام کنید.
منبع: همشهری دو
