سندرم ولف پارکینسون وایت چگونه تشخیص داده می شود؟

در سندرم ولف پارکینسون وایت Wolff-Parkinson-White (WPW)، یک مسیر الکتریکی اضافی بین حفره های فوقانی و تحتانی قلب باعث ایجاد ضربان قلب سریع می شود. این بیماری که به صورت مادرزادی به وجود می آید، بسیار نادر است.

دوره های حمله ای ضربان قلب سریع معمولاً تهدیدکننده حیات نمی باشند، اما ممکن است مشکلات جدی قلبی را ایجاد نمایند. درمان می تواند حمله های ضربان قلب سریع را متوقف یا از آن جلوگیری کند. یک روش مبتنی بر ابلیشن می تواند مشکلات ریتم قلب را به طور دائم اصلاح نماید.

بیشتر افراد با یک مسیر الکتریکی اضافی هیچ ضربان قلب تندی را تجربه نمی کنند. این وضعیت که الگوی ولف پارکینسون وایت نامیده می شود، به طور اتفاقی در طی معاینات منظم قلب تشخیص داده می شود.

علائم سندرم ولف پارکینسون وایت

هر کس، حتی نوزادان، می توانند علائم سندرم WPW را، که ناشی از تغییر در ریتم قلبی است، تجربه نمایند.

علائم شایع سندرم WPW شامل موارد زیر است:

• ضربان قلب سریع یا تپش های تکان دهنده قلبی
• سرگیجه یا احساس سبکی در سر
• تنگی نفس
• خستگی
• اضطراب
• درد قفسه سینه
• دشواری تنفس
• غش

یک حمله ضربان قلب سریع می تواند به طور ناگهانی شروع شود و چند ثانیه یا چند ساعت طول بکشد. حمله ها می توانند در حین ورزش یا هنگام استراحت اتفاق بیفتند. کافئین یا سایر محرکها و الکل می توانند آغاز کننده علائم برای برخی از افراد باشند.

علائم در نوزادان

علائم و نشانه ها در نوزادان مبتلا به سندرم WPW می تواند شامل موارد زیر باشد:

• رنگ پوست خاکستری یا مایل به آبی
• بی قراری یا تحریک پذیری
• تنفس سریع و پی در پی
• تغذیه ضعیف

علت سندرم ولف پارکینسون وایت

مسیر الکتریکی اضافی که باعث ضربان قلب سریع می شود از بدو تولد وجود دارد. در تعداد کمی از افراد مبتلا به سندرم ولف پارکینسون وایت، یک عامل غیر طبیعی ایجاد می شود. این سندرم همچنین با برخی از انواع بیماری های مادرزادی قلب مانند ناهنجاری ابشتین همراه است.

علی رغم این مسائل، اینکه چرا این مسیر اضافی ایجاد می شود، هنوز هم اطلاعات کمی وجود دارد.

سیستم الکتریکی غیر عادی در WPW

در سندرم ولف پارکینسون وایت، یک مسیر الکتریکی اضافی دهلیز و بطن ها را به هم متصل می کندو باعث می شود تکانه های الکتریکی بتوانند گره AV را دور بزنند. این اتفاق باعث می شود بطن ها خیلی زود فعال گردند.

مسیر اضافی همچنین می تواند تکانه های الکتریکی از بطن ها را به دهلیز منتقل کند، بنابراین حرکت هماهنگ شده سیگنال های الکتریکی از طریق قلب مختل شده و منجر به تغییر در ریتم قلب می شود.

شایع ترین آریتمی مرتبط با سندرم ولف پارکینسون وایت، تاکی کاردی فوق بطنی حمله ای نامیده می شود. برخی از افراد مبتلا به سندرم ولف پارکینسون وایت نوعی ضربان قلب نامنظم دارند که به عنوان فیبریلاسیون دهلیزی شناخته می شود.

عوارض

برای بسیاری از افراد، سندرم ولف پارکینسون وایت مشکلات جدی ایجاد نمی کند. اما عوارضی ممکن است رخ دهد. همیشه امکان دانستن خطر ابتلا به حوادث جدی قلبی وجود ندارد. اگر سندرم ولف پارکینسون وایت درمان نشود، به ویژه در صورتی که سایر شرایط قلبی وجود داشته باشد، احتمال بروز موارد زیر ممکن خواهد بود:

• حمله های غش
• ضربان قلب سریع
• به ندرت، ایست قلبی ناگهانی

تشخیص

پزشک شما به احتمال زیاد آزمایش هایی را برای تشخیص سندرم ولف پارکینسون وایت درخواست نماید، مانند:

♦ الکتروکاردیوگرام (ECG). سنسورهای کوچک متصل به قفسه سینه و بازوها باعث می شود که سیگنال های الکتریکی هنگام عبور از قلب ضبط شوند. پزشک می تواند در بین این سیگنال ها به دنبال الگوهایی باشد که نشانگر یک مسیر الکتریکی اضافی در قلب شما است.

♦ مانیتور هولتر. مانیتور هولتر یک دستگاه ECG قابل حمل است که می تواند در خانه نیز برای ثبت نوار قلبی مورد استفاده قرار گیرد. این دستگاه قادر است هنگام انجام فعالیت های روزمره به مدت یک یا دو روز فعالیت قلب را ضبط نماید. مانیتور ضبط کننده رویداد در زمان بروز ضربانات قلب خیلی سریع می تواند آن ها را کنترل نماید. می توانید نحوه عملکرد این دستگاه را و میزان کارای آن را برای وضعیت تان از پزشک خود جویا شوید.

♦ آزمایش الکتروفیزیولوژیک. لوله‌های نازک و انعطاف پذیر (کاتتر) که به سر آن ها الکترود وصل شده اند از طریق رگ های خونی به نقاط مختلف قلب هدایت می شوند. الکترودها گسترش تکانه های الکتریکی در طول هر ضربان قلب را ترسیم می کنند و مسیر الکتریکی اضافی را مشخص می نمایند.

درمان

درمان به چندین عامل بستگی دارد که از آن جمله می توان به شدت و فراوانی علائم و نوع آریتمی اشاره نمود.

اگر بیماری سندرم ولف پارکینسون وایت وجود داشته باشد اما علائمی ظاهر نگردد، احتمالاً نیاز به درمان وجود نخواهد داشت. در صورت وجود علائم، هدف کند کردن ضربان قلب سریع در هنگام بروز حمله ها و جلوگیری از بروز حمله های بعدی می باشد.

گزینه های درمانی شامل موارد زیر خواهد بود:

1. مانور واگال. این حرکات جسمی ساده که شامل سرفه کردن، حبس کردن نفس مانند شرایط زور زدن و فرو بردن رت در آب سر می باشد می تواند روی عصبی که به تنظیم ضربان قلب (عصب واگ) کمک می کند، تاثیر گذار باشد. پزشک ممکن است به بیمار توصیه کند که از انجام فعالیت هایی که باعث بالا بردن ضربان قلب می شود پرهیز نماید.
2. داروها. اگر مانورهای واگ باعث توقف این ضربان قلب سریع نشوند، ممکن است بیمار به تزریق داروی ضد آریتمی نیاز داشته باشد. پزشک همچنین ممکن است دارویی را برای کاهش ضربان قلب تجویز نماید.
3. شوک کاردیوورژن. پدهای متصل به روی قفسه سینه می توانند به صورت الکتریکی، شوکی را به قلب وارد آورند و بدین ترتیب به بازگرداندن ریتم طبیعی قلبی کمک می کنند. این شوک معمولاً زمانی که مانورها و داروها مؤثر نباشند، مورد استفاده قرار می گیرد.
4. ابلیشن رادیوفرکونسی. لوله های نازک و انعطاف پذیر (کاتتر) از طریق رگ های خونی به قلب هدایت می شوند. الکترودهای موجود در نوک کاتتر گرم می شوند تا مسیر الکتریکی اضافی که ایجاد کننده این وضعیت می باشند را از بین ببرند. ابلیشن فرکونسی قادر است به طور دائم مشکلات ریتم قلبی را در بیشتر افراد مبتلا به سندرم WPW اصلاح نماید.

کلینیک قلب و عروق دکتر محمد حسین نجفی