سندرمی که از اوتیسم شایع تر است

سندرم آسپرگر یا اختلال آسپرگر نوعی اختلال عصبی-زیستی است که همراه با تاخیر در انجام مهارت های حرکتی ظاهر می شود.

گردآوری- نبض ما

در سال ۱۹۴۴ دکتر اتریشی به نام هانس آسپرگر با انتشار مقاله ای این سندروم را توصیف کرد. این اختلال در طیف اختلالات اوتیستی قرار دارد. اگرچه سندرم آسپرگر از بعضی جهات شبیه به اوتیسم است، اما تفاوت های مهمی نیز با اوتیسم دارد. کودکان دچار سندرم آسپرگر به طور نوعی از کودکان دچار اوتیسم عملکرد بهتری دارند.

به علاوه کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر از نظر هوشی عموماً در سطح نرمال هستند و از نظر مهارت و پیشرفت زبانی نزدیک به نرمال هستند. هر چند این احتمال وجود دارد که با بالا رفتن سن، آن ها در زمینه برقراری ارتباط دچار مشکل شوند.

هرچند شمار افرادی که به این عارضه دچارند نامشخص است. با این حال، سندرم آسپرگر از اوتیسم شایع تر است. این سندرم در پسرها بیش از چهار برابر دختران اتفاق می افتد و در اغلب موارد بین سنین ۲ تا ۶ سالگی تشخیص صورت می گیرد.

سندرم آسپرگر یک نوع از اختلال های رشدی فراگیرنده (PDD) است. PDD ها گروهی از حالت ها هستند که بر بسیاری از عرصه های زندگی تاثیر می گذارند و باعث دیرکرد و تأخیر در پیشرفت بسیاری از مهارت های اولیه می شوند، به ویژه مهارت های اجتماعی، ارتباطی و خیال پردازی.

نشانه های سندروم آسپرگر

لذات وسواس گونه

برخی از کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر نسبت به یک شی یا موضوع واحد، علاقه خاصی نشان می دهند و این اغلب مانع می شود تا به هر موضوع دیگری توجه نشان دهند و این می تواند جاروبرقی، مدل های ماشین، قطار، کامپیوتر و یا حتی اشیاء عجیب و غریب، تجهیزات آشپزخانه و یا ماشین چمن زنی چمن متغیر باشد. بعضی از آنها فوق العاده در زمینه انتخاب مورد علاقه خود آگاه هستند به طوری که موضوع گفتگو با دیگران را بر منافع خاص خود متمرکز می کنند.

گفتار رسمی و یا متمایز

 گفتار این افراد با ریتم عجیب و غریب قابل تشخیص است، این صدا ممکن است بسیار خسته کننده، صاف و یا به طور غیر منتظره ای سریع باشد. کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر ، اغلب فاقد توانایی به زیر و بم کردن صدای خود برای مطابقت با محیط اطراف هستند.

روال عادی و همیشگی

برای کاهش سردرگمی، آن ها سعی می کنند تا قوانین و آداب و رسوم را طبق یک عادت خاص حفظ کنند، لذا گاهی اوقات تغییر در محیط منجر به ناراحتی و اضطراب در آنها می شود.

 انزوای اجتماعی

 بزرگسالان و کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر اغلب به دلیل ضعف در مهارت های اجتماعی محدود هستند و از جمع جدا می شوند و به همین دلیل در یافتن دوست با مشکلاتی روبرو هستند.

تاخیر در مهارت های حرکتی

معمولا، کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر تأخیر رشدی  در مهارت های حرکتی دارند مانند: حرکت دوچرخه، بازی با توپ، یا کوهنوردی.آن ها اغلب هماهنگی بدنی ضعیفی دارند، انجام وظایف خاص دقیق مانند: بستن بند کفش  و یا راه رفتن آنها می تواند به صورت سفت و یا فنری به نظر برسد.

مهارت های اجتماعی و ارتباطی

 گاهی اوقات، افراد مبتلا به سندرم آسپرگر برای بیان حس های عاطفی و مهارت های اجتماعی مشکل دارند. آنها در درک و تفسیر حرکات و اشارات، حالات صورت و لحن صدا دچار مشکل هستند. آن ها فاقد مهارت های اساسی اجتماعی که در بسیاری از مردم مسلم است؛ هستند. توانایی طبیعی دانستن زمان شروع و یا پایان یک مکالمه در آن ها ضعیف است. آن ها به آسانی نمی توانند جوک و طنز را درک کنند. از قوانین اجتماعی که به طور عموم پذیرفته شده است آگاه نیستند، همچنین ممکن است درفضای شخصی افراد دیگر به صورت غیر عمدی دخالت کنند.

مشکلات حسی

در بعضی از این افراد، حساسیت حسی تحریف شده در یک یا همه حواس (بینایی، شنوایی، بویایی، لمسی و یا طعم) وجود دارد. حواس یا تشدید شده یا توسعه نیافته است. افراد مبتلا به این سندرم ممکن است برداشت های مختلفی از صداهای بلند، نورهای درخشان، بوهای شدید، بافت مواد غذایی و مواد داشته باشند.

شرایط مرتبط

در دوران کودکی، کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر اغلب بسیار فعال هستند، پس از آن، در بزرگسالی و جوانی ممکن است به اضطراب یا افسردگی دچار شوند. شرایط دیگر مرتبط با این سندرم عبارتند از: اختلال پرتحرکی همراه با کمبود توجه، افسردگی، اختلالات حرکات غیر ارادی اندام ها (مانند سندرم تورت)، اختلالات اضطرابی و اختلال وسواسی جبری.

علل بروز سندرم آسپرگر

تئوری های مختلفی درباره علل سیندرم اسپرگر وجود دارد. به عنوان مثال شرایط محیطی، صدمه به مغز، دشواری و یا بیماری در موقع تولد به عنوان علل این سیندرم نام برده شده اند. ولی هیچکس کاملا علت آن را در این شرایط نمی داند. تحقیقات در این زمینه در جریان است ولی تصور این است که خصوصیات ژنتیک افراد تا حدود زیادی در این زمینه موثر هستند.

درمان

در حال حاضر، درمانی برای رهایی از سندرم آسپرگر وجود ندارد. اما درمان می تواند باعث بهبود عملکرد شود و رفتارهای ناخوشایند را کاهش دهد. درمان ممکن است شامل ترکیبی از موارد زیر باشد:

آموزش و پرورش ویژه

آموزش و پرورشی که منحصرا برای نیازهای آموزشی کودک (با توجه به مشکلات همان کودک) ساخته شده باشد.

تغییر رفتار

تغییر رفتار شامل راهبردهایی برای پشتیبانی از رفتار مثبت و کاهش مشکلات رفتاری است.

گفتاردرمانی، ورزش درمانی و یا کاردرمانی

این درمان ها برای افزایش توانایی های اساسی کودک طراحی شده اند.

درمان های مهارت های اجتماعی

به واسطه یک روانشناس، یا مشاور، یا پزشک آسیب شناس گفتار و قوه ناطقه (متخصصی که به ارزیابی و درمان افرادی که در برقراری ارتباط مشکل دارند و یا دچار نارسایی بلع هستند، کمک می کند)، و یا مددکار اجتماعی اجرا می شود. این درمان ها شیوه هایی فوق العاده برای کسب مهارت های اجتماعی هستند.

تجویز دارو

از داروها برای مهار بعضی از علائم خاص مانند اضطراب، افسردگی، فزون کاری، و یا رفتارهای واسواسی- اجباری، می توان استفاده کرد.