قولنج شکاندن مرگ آور است!

شکستن قولنج برای بعضی ها با آسیب هایی همراه است. چون فرد برای رسیدن به صدای خوشایند ناشی از آن گاهی فشار زیادی به مفاصل وارد می کند و به آن ها صدمه می زند.

به گزارش نبض ما به نقل از ایران پزشک، شکستن قولنج، دلیل پزشکی یا ورزشی ندارد و ممکن است دلیل عمده آن استرس باشد. عادت کردن نیز ممکن است دلیل دیگر آن باشد. شاید زمینه شروع آن چیز دیگری بوده، اما اگر فرد به صورت متداول این عمل را تکرار کند و حتی زمینه آن از بین برود، فرد از سر عادت شکستن قولنج را ادامه می دهد. شکستن قولنج باعث ایجاد احساسی متفاوت در مفاصل می شود که برخی از افراد از آن خوش شان می آید که می تواند آن ها را به تکرار این کار تحریک کند.

مدت طولانی پشت میز کار نشسته است. احساس گرفتگی در کتف و گردن دارد. انگشتانش به دلیل تایپ مداوم درد می کند. بلند می شود. کش و قوسی به خودش می دهد. انگشتان را در هم قلاب می کند و با صدای ترق و تروق مفاصل احساس بهتری پیدا می کند. با احساس رفع خستگی و با نگرانی از ابتلا به آرتروز در آینده به خاطر شکستن قولنج به کارش ادامه می دهد، اما این صدا در مفاصل به چه دلیل است و آیا زمینه ابتلا به بیماری های مفصلی را در آینده فراهم می کند؟

صدای مفاصل از کجاست؟

اولین بار در سال ۱۹۷۱ دو دانشمند آلمانی پس از وارد آوردن یک نیروی کششی به مفصل بین انگشت و کف دست، شکل گیری حباب های گازی را در مفصل اثبات کردند. مفاصل بدن ما به وسیله یک بافت پوششی فرا گرفته شده که به آن کپسول مفصلی می گوییم. در داخل این کپسول، مایعی وجود دارد که با ایجاد حالت لغزندگی باعث حرکت آسان تر استخوان ها کنار هم می شود. مواد معدنی و گازهای گوناگونی در این مایع محلول هستند. حرکات مفصلی طی فعالیت های معمول، موجب افزایش حجم مفصل و کاهش فشار مایع مفصلی می شود. کاهش فشار باعث یک حالت مکش در داخل فضای مفصل شده و گاز های محلول در مایع به صورت حباب در می آیند.

ایجاد این حباب ها باعث تحریک گیرنده های عصبی داخل مفصل می شود و به این ترتیب مغز از پیدایش یک حالت غیرطبیعی در مفصل اطلاع پیدا می کند. حال می توان فهمید که چرا ما پس از مدتی فعالیت دوست داریم شکستن قولنج را دوست داریم. در حقیقت ما به طور ناخود آگاه تلاش می کنیم پیام ناراحت کننده ای را که از مفصل ها به مغزمان مخابره شده، رفع کنیم.

به این ترتیب با ایجاد کشش مفاصل خود در حداکثر دامنه حرکت آن ها، سعی می کنیم که این حباب گازی را بترکانیم و وقتی حباب گازی می ترکد، همان صدای معروف و خوشایند شنیده می شود. به خاطر همین فرآیند تشکیل حباب است که پس از شکستن قولنج یا همان ترکاندن حباب تا مدتی با هر حرکتی هم هیچ صدایی از مفصل ما بیرون نمی آید چون تشکیل دوباره حباب نیازمند گذشت زمان است.

اما ماجرا برای برخی افراد به همین جا ختم نمی شود. آرام آرام با تکرار این کار برخی از ما نه به خاطر روان تر شدن حرکت مفصل های خود که تنها برای لذت بردن از صدای ترکیدن به جان مفاصل خود می افتیم، به طوری که تا صدای تازه ای از مفاصل خود نشنویم، دست بردار نیستیم.

آیا شکستن قولنج خطرناک است؟

پروفسور راجر دیمن، متخصص طب فیزیکی و استاد دانشگاه پورتلند معتقد است این کار خطرناک است. به گفته پروفسور دیمن، شکستن قولنج برای بعضی ها با آسیب هایی همراه است. چون فرد برای رسیدن به صدای خوشایند ناشی از آن گاهی فشار زیادی به مفاصل وارد می کند و به آن ها صدمه می زند. پس اگر شما هم جزو افرادی هستید که عادت به شکستن قولنج دارید و گاهی اوقات این فشار به حدی است که دچار درد می شوید، باید این عادت را برای همیشه کنار بگذارید.

حتی اگر از اطرافیان تان می خواهید که قولنج کمرتان را با دست یا حتی پا بشکنند، خبر خوبی برای تان نداریم چون بر اساس بررسی های این متخصص طب فیزیکی، شکستن قولنج می تواند به بروز آسیب های ستون فقرات، دردهای مفصلی در ناحیه کمر و گردن، سردرد، تاری دید و … منجر شود.

شاید شکستن قولنج انگشتان در حالت عادی مشکل زا نباشد، اما این موضوع در مورد گردن اصلا صادق نیست و ممکن است انجام حرکات سریع برای شکستن قولنج به شریان های گردن آسیب برساند و باعث تحریک لنف های ناحیه سر و گردن و سایش تدریجی مهره ها شود و سلامت فرد را به شدت به خطر بیندازد.

همچنین هرگز نباید از فرد دیگری برای شکستن قولنج تان کمک بگیرید. چون احتمال آسیب به ستون فقرات، کوفتگی، ضرب دیدگی و در رفتگی مفاصل کم نیست. از طرفی شکستن قولنج برای افرادی که در سنین میان سالی و سالمندی قرار دارند خطرناک تر است. چون به دلیل ضعف مفاصل، ابتلا به آرتروز یا پوکی استخوان ممکن است دچار دردهای شدید در ناحیه مورد نظر و حتی شکستگی استخوان شوند.

قولنج کردن مرگ آور است

بوعلی سینا و محمدبن زکریای رازی هر کدام یک کتاب مستقل و مفصل در مورد قولنج نوشته اند. البته در آن زمان کارشان چندان هم عجیب نبود. قولنج یکی از مهم ترین بیماری های روزگار آن ها به حساب می آمد. بسیاری از بیماری هایی که امروز می شناسیم، در آن زمان همه با هم قولنج نامیده می شدند.

کلمه قولنج از ریشه قولون یا همان colon یونانی گرفته شده است. در علم پزشکی قدیم به دردهای پیچشی و ناراحت کننده شکم و اعضای مجاورش بدون آن که دلیل واقعی آن را بدانند، قولنج می گفتند. با این حساب هر عضوی در کنار بیماری ها یک قولنج هم داشت؛ مثل قولنج کلیه، قولنج کبد، قولنج روده، قولنج نوزادی و… هر چند بسیاری از این قولنج ها در دنیای جدید به عنوان یک بیماری خطرناک و تمام عیار شناخته می شوند.

در روزگار ما دیگر کسی از شنیدن نام قولنج وحشت نمی کند، اما اگر واقعا می خواهید به ابهت و جایگاه قولنج در قرن های پیش از این پی ببرید، کافی است بدانید که ابوعلی سینا، یعقوب لیث و دکتر سعید نفیسی همگی به علت قولنج از دنیا رفته اند.