امروز می خواهم به یک نفر کمک کنم

اهل بیت علیهم السلام در فعالیت های اجتماعی فعال بوده اند که این خود برای ما الگو و راه را مشخص می کند که انفعال در مسائل اجتماعی مطلوب ایشان نبوده و نسبت به حوادث اجتماعی همواره اثر گذار بودند، ما نیز باید این رویه را در زندگی خودمان متجلی کنیم.

نبض ما- گردآوری: امیرحسین ورشوچی

در ذیل به برخی از ویژگی های آفتاب تابناک امامت و ولایت که در عصری خاص امامت را عهده دار بودند می پردازیم:

امام صادق(ع) همانند سایر معصومان و اولیای الهی بر اساس آموزه های الهی تلاش بسیاری در رسیدگی به نیازمندان می کردند، هشام بن سالم از یاران آن حضرت می گوید: چون پاره ای از شب می گذشت امام صادق(ع) کیسه ای انباشته از پول و نان و گوش بر دوش می کشید و به سراغ نیازمندان شهر مدینه می رفت و بین آنان تقسیم می کرد و آنها هیچ گاه او را نمی شناختند و چون امام درگذشت و این بخشش ها قطع شد فهمیدند آن شخص امام صادق(ع) بوده است.

همین سیره کمک خالصانه به محرومان و انفاق به صورت ناشناس، در سیره امامان معصوم از جمله امام علی(ع) و حسنین(ع) و امام سجاد(ع) و امام باقر(ع) نقل شده و وجود داشته است. البته مردم زمانی متوجه این خدمت رسانی می شدند که امام(ع) به شهادت می رسید و آنگاه معلوم می شد که این حمایت ها از سوی حضرت بوده است.

احسان و اکرام امام صادق(ع)

احسان و اکرام به دیگران رفتار همیشگی آن امام همام بود. این بخشش چنان گسترده می بود که حتی به ایثار می رسید و ایشان نیز چون پیشوایان معصوم(ع) دیگر، خود را به رنج می افکند و ایثار می کرد؛ چنانکه در آیات 5 تا 12 سوره انسان درباره اهل بیت عصمت و طهارت(ع) آمده است. سخاوت و احسان و اطعام، از فضیلت های اخلاقی است که در پیامبران و اولیای الهی تجلی یافته است.

حضرت ابراهیم(ع) هم پیوسته سر سفره خودش مهمان داشت. برخی به خاطر بخل و خست نفس، اهل طعام و مهمان نوازی نیستند. بعضی هم دوست دارند همیشه مهمان بر سر سفره آنان بنشیند و میان این دو گروه، فاصله بسیار است. امام صادق(ع) از جمله آنان بود که علاقه داشت در غذا و طعام خود دیگری را شریک کند و از تنها خوردن پرهیز داشت.

مفضل یکی از یاران امام صادق(ع) می گوید از آن حضرت شنیدم که می فرمود: هیچ غذایی نمی خورم مگر اینکه دوست دارم انسان دیگری نیز در خوردن غذا با من همراه شود.

تلاش برای کسب رزق حلال

انسان نباید سربار مردم باشد. باید خود تلاش کند تا رزق و روزی حلال را کسب نماید. امام صادق(ع) با کشاورزی برای روزی حلال تلاش می کرد. چنانکه در این باره فرمود است: من در برخی زمین های کشاورزی ام کار می کنم تا حدی که عرق می کنم، در حالی که افرادی هستند که به جای من کار کنند و مرا از کار کردن بی نیاز کنند، ولی من کار می کنم تا خداوند بزرگ بداند که من برای روزی حلال تلاش می کنم.

باید توجه داشت که کار و تلاش برای زندگی هیچ منافاتی با عبادت ندارد؛ زیرا در روایات است که عبادت، ده قسم است که نه قسم آن طلب روزی حلال است. نگاه اسلام به کار و تولید و فعالیت های اقتصادی، نگاهی مثبت و جهت دهنده است. پیامبر خدا(ص) دست کارگر را می بوسید تا نشان دهد که کار و تلاش برای تامین معاش خود و خانواده از راه حلال امری مقدس و ستودنی است. کار، عار نیست، بلکه بیکاری و تن پروری ننگ و عار است. طبق حدیث نبوی، خداوند، جوان بیکار را دشمن می دارد.

امید است بتوانیم با تلاش و تاسی به اهل بیت این رفتارها را در خودمان رشد دهیم و با توصیه و تذکر سایرین و دیگر دوستداران اهل بیت علیهم السلام ایشان را نیز تشویق به این رفتارها نماییم.

منبع: حوزه نت، حدیث نت