کاهش رفتارهای خطرآفرین با افزایش سن

افرادی که سن و سالی دارند، مانند نوجوانان و جوانان تمایل چندانی به دست زدن به رفتارهای خطرآفرین از خود نشان نمی دهند. ممکن است این وضعیت را خردمندی یا تجربه آموخته شده بنامید.

اما بر اساس یافته های یک بررسی جدید این وضعیت ممکن است نتیجه مقدارهای کمتر ماده خاکستری در مغز باشد.

به گزارش نبض ما به نقل از همشهری، پژوهشگران در دانشگاه ییل و نیویورک دریافتند که بزرگ سالانی که در بررسی آن ها تمایل کمتری به رفتارهای خطرآفرین نشان می دهند، ماده خاکستری کمتری در منطقه ای مغزشان به نام «قشر آهیانه ای پشتی راست» دارند که همان طور که احتمالاً حدس زده اید با تصمیم گیری های که متضمن خطر کردن هستند، ارتباط دارد.

جامعه آماری این تحقیق

پژوهشگران در این بررسی، از داوطلبان بزرگ سال در طیف سنی ۱۸ تا ۸۸ سال خواستند که یک بازی شامل رفتارهای خطرآفرین را انجام دهند. این داوطلبان اجازه داشتند تا میان یک امتیاز تضمین شده، برای مثال به جیب زدن ۵ دلار یا یک امتیاز غیرقطعی مانند بردن ۵ دلار و ۱۲۰ دلار در یک لاتاری با بخت های گوناگون بردن یا باختن انتخاب کنند.

همان طور که پژوهشگران انتظار داشتند، شرکت کنندگانی که امتیاز تضمین شده – به عبارت دیگر در معرض خطر نبودن- را انتخاب کردند نسبت به افرادی که لاتاری را انتخاب کردند، سالمندتر بودند. این همبستگی نزدیک بود، اما کامل نبود. ممکن است بتوان این وضعیت خردمندی سالمندی نامید.

ماده خاکستری مغز

با این وجود هنگامی که پژوهشگران اسکن های مغز این داوطلبان را که از طریق یک تکنیک ام آرآی به نام «مورفومتری بر اساس وکسل» (VBM) به دست آمده بود، تجزیه و تحلیل کردند، دریافتند که میزان های کمتر ماده خاکستری، حتی بیشتر از سن و سال فرد، با عدم تمایل به رفتارهای خطرآفرین همبستگی دارد.

به گفته این پژوهشگران این تغییرات در مغز که در افراد سالمند سالم رخ می دهد ممکن است بیشتر از اندازه ای که تصور می شد، زمینه ساز الگوها و ترجیحات تصمیم گیری ما باشد. یافته های این بررسی در ۱۳ دسامبر در ژورنال HLNature Communications منتشر شده است.

ایفات لویِ استادیار پزشکی تطبیقی و علوم اعصاب در دانشگاه ییل و نویسنده ارشد مقاله این بررسی می گوید رابطه میان کاهش خطرپذیری، کاهش ماده خاکستری مغز و سالمندی از دیدگاه تکاملی معنادار است.

لوی گفت: اینکه بزرگ سالان سالمندتر نسبت به جوان ترها کمتر رفتارهای خطرآفرین انجام می دهند، به دلایل بسیار معنی دار است، همین به علت که این افراد ممکن است کمتر بتوانند در برابر پیامدهای این خطر کردن تاب بیاورند و هم به این علت که آنان عمر کمتری برای رفع کردن آسیب احتمالی ناشی از آن دارند.

یک دیدگاه دیگر به این مسئله این است که برای افراد سالمندتر ممکن است فقط مقدار اندکی – غذا، پول و غیره- کافی باشد که به زندگی شان ادامه دهند، بنابراین، آنان نیاز به امتحان کردن بخت خود ندارند. جوان ترها نیاز دارند که مسئول مراقبت از فرزندانشان و چیزهای دیگر باشند و گزینه «ایمن» ممکن است برای دستیابی آنان به چیزهایی که نیاز دارند، کافی نباشد.

این پژوهشگران قصد دارند کارشان را به پژوهش درباره مغز نوجوانان گسترش دهند. آنان می گویند عوامل پیچیده ای در دست زدن نوجوانان به رفتارهای خطرآفرین دخیل پیچیده باشد از عدم رشد کامل مغز گرفته تا فشار افراد هم سن.